Staðreyndarvillur í dómi Héraðsdóms Reykjavíkur í erfðamáli fjölskyldu minnar.

Ég skil vel að þið viljið ekki kaupa á fullu verði fullyrðingu mína að dómar bæði Héraðsdóms Reykjavíkur og Hæstaréttar Íslands hafi verið gróf viljandi dómsmorð, orð tapsárs manns frá ykkur séð.

En reynum annað sjónarhorn, þraut sem þið getið ekki tapað. Látum reyna á hver þín réttarvitund er sem leikmanns/konu eða þá bara leikmanneskju. Ef að þú ert lögmaður bara betra, láttu mig hvað þér finnst ikjarval@gmail.com.

Þegar dómur Allans V. Magnússonar í Héraðsdómi Reykjavíkur var birtur 3. Janúar 2007 fann ég tvær staðreyndarvillur í dómnum.

Ég sendi tölvupóst til lögmanns fjölskyldunnar allur upp veðraður, mín réttarvitund, að ef að reipið slitnaði, gengi sá hengdi laus, að þar með væri dómurinn ógildur og þyrfti að gera hann upp á nýtt, alla veganna að eitthvað formlegt ferli færi í gang:

Delhi N.Y. 11. jan 2007.
Sæll Kristinn. Ætla að hringja í þig í dag þegar þú lest þetta. Fann tvö alvarleg mistök í dómnum sem þú hefur kannski tekið eftir. Tala við þig vonandi dag þegar þú færð þetta. Bestu Ingimundur

Ég gekk svo út frá því að þetta formlega ferli færi af stað þó að ég leikamaðurinn vissi ekki hvernig, þetta örugglega gerst áður. Auðsjáanlegar staðreyndarvillur og augljóst að engin vissi hvaða áhrif þær hefðu haft á þá sem voru að vinna með staðreyndir málsins til þess að komast að niðurstöðu.

Gekk bara út frá því að það yrði að tekið á þessu formlega, einhver lög um slíkt einhverstaðar. En ég aðeins leikmaður, í raun lamb leyddur til slátrunar í réttarkerfi sem ég trúði ennþá á þessum tíma í barnatrú minni.

Eitt vandamálið að þó að ég væri að reka málið jafnvel gegn vilja systkina minna, var ég ekki skrifaður fyrir málinu, móðir mín og frænka. Og þó svo að lögmenn væru á mínum vegum, þurftu þeir ekki að gera sem ég vildi.

Lögmaður fjölskyldunnar hafði svo samband við Héraðsdóm Reykjavíkur og þessu breytt í kyrrþey, engin yfirlýsing frá Héraðsdómi eða lögmanni fjölskyldunnar, ekkert.

Eina skiptið sem fjölmiðlar á Íslandi sýndu málinu einhvern áhuga var þegar það fór í gegnum Héraðsdóm Reykjavíkur, eftir það allt þaggað. Við verðum að álykta að einhver blaðamaðurinn hafi farið yfir dóminn og þessar staðreyndarvillur ruglað viðkomandi, en engin látinn vita að þessar staðreyndarvillur voru í dómnum!

Og þá þrautin:

  • Þegar mér finnst að þessum villum hafi verið komið fyrir viljandi til þess að villa um fyrir blaðamönnum, er það nauðhyggja í mér?
  • Þegar mér finnst að það hefði átt að taka á þessu formlega, Héraðsdómur Reykjvíkur að gefa út opinbera yfirlýsingu um staðreyndarvillur í dómnum, er það nauðhyggja í mér?
  • Þegar ég segi að engin viti auðvitað hvenær þessar staðreyndarvillur urðu til eða hvaða áhrif þær höfðu á þá sem dæmdu í málinu, er það rétt hjá mér?

 Þá þurfti að finna þessar staðreyndarvillur í upphaflega dómnum og bera saman við það sem hefur verið á vef Héraðsdóms Reykjavíkur öll þessi ár, tékkaði aldrei á því. Mín handvömm kannski, en ég vissi ekki fyrr en mörgum árum seinna að dómurinn væri á netinu og gekk bara út frá að þetta hefði verið lagað, lögmenn séð um að þetta væri í lagi.

 Svo ég fór á vefinn og las dóminn á vefsíðu Héraðsdóms Reykjavíkur og viti menn, aðeins ein staðreyndarvillan leiðrétt á sínum tíma, hin ennþá í dómnum þegar þú lest þetta. Við verðum að álykta að þessi villa hafi verið fyrir framan þá alla 5 Hæstaréttardómara sem lásu dóminn auðvitað nákvæmlega og svo farið þannig til Mannréttindardóms Evrópu þegar hann vísaði málinu frá, ekki að ég viti hvar eða hvernig þessi villa endaði hvar.

 Hérna er dómurinn á vef Héraðsdóms Reykjavíkur í dag

 Hérna með mínum leiðréttingum.

 Og þá fjórða spurningin:

 Nauhyggja í mér?

Ég ætla svo að hafa samband við lögmann minn á Íslandi og biðja um að formlegt ferli verði sett á stað um að ógilda dóm Héraðsdóms Reykjavíkur í erfðamáli fjölskyldu minnar og þá réttað aftur, ekki að halda ferlinu áfram að biðja um endurupptöku.

Fimmta spurning:

Gjörsamlega út í hött?

Ég þykist nokkuð viss um að lögmaður minn muni ekki vera á sömu skoðun, vilji keyra í tapaða endurupptökubeiðni, en við sjáum til.

Mín afstaða, að annað hvort förum við í ferli með að ógilda dóm Héraðsdóm Reykjavíkur sem var alltaf dómsmorð, eða að við hættum þessu rugli, ekki til neins að berja hausnum við stein í réttarkerfi sem reynir ekki einu sinni að gera rétt! En eins og ég sagði, sjáum til hver viðbrögðin verða. Þið getið svo haft samband við mig á ikjarval@gmail.com.

Gleðilegt nýtt ár.


Jóhannes Kjarval listmálari og erfðamál fjölskyldu minnar.

Svo hve margir á Íslandi vita að vinnustofa eins ástsælasta listamanns þjóðarinnar var tæmd leynilega af Reykjavíkurborg örfáum vikum áður en að hann var sviptur sjálfræði og lokaður á inni á geðdeild þar sem hann var til dauðadags?

1% þjóðarinnar, 5%, 10%? Fleiri kannski? Ekki að það skipti máli, 3  ættu að vera nóg svo að öll þjóðin viti og sætti sig ekki við það, Jóhannes Kjarval listmálari einn helsti listamaður þjóðarinnar og verður það líklegast um alla framtíð eins lengi og Ísland verður til.

Ég segi og hef sagt í mörg ár, að allir sem eigi að vita í stjórnkerfinu, réttarkerfinu, listamenn, allir á Íslandi, viti að listamaður var rændur af Reykjavíkurborg þegar hann var varnarlaust og veikburða gamalmenni, vélaður til þess að leifa þeim að tæma vinnustofu sína.

Þetta vita allir sem eiga að vita, að ekkert er til frá afa um að hann hafi gefið eitt eða neitt til Reykjavíkurborgar. Nema þá uppdiktaður munnlegur leynilegur gjafagerningur og einu vitnin þyggendurnir sjálfir!

Engin lagastoð samkvæmt íslenskum lögum um að þetta hafi verið gjöf, munnlegir gjafagerningar þurfa að fullnægja vissum lagalegum skilyrðum sem þessi gerði aldrei. Ef að hann gerðist yfirleitt sem ég stórefast um en aukaatriði, þetta vita allir á Íslandi sem eiga að vita!

Ég endurtek, allir sem eiga að vita á Íslandi vita, en samt látið standa. Ég hef líka sagt, að þessi vitneskja grafi undan siðferðisvitund þjóðarinnar, ein skýringin að Ísland er í þessum ógöngum siðferðislega.

Og þá hvá sumir en aðrir ekki „ógöngum hvað?“ Eru það ekki siðferðislegar ógöngur þjóðar að vera gripin í að múta ráðamönnum fyrrverandi nýlendu í Afríku, Icesave, Bresk hryðjuverkalög sett á landið, Ísland komið á grátt svæði í bankamálum, gífurlegar eignarfærslur eftir hrunið frá eignaminni til þeirra sem í raun settu þjóðina á hausinn og margt fleira? Siðferðislegar ógöngur réttnefni!

En áður en að við höldum áfram, förum yfir Hæstaréttardóminn sem mörg ykkar nota til þess að leiða þetta hjá ykkur „5 Hæstaréttardómarar vissu auðvitað hvað þeir voru að gera!“.

Þessi meinti munnlegi leynilegi gjafagerningur sem börn Kjarvals vissu ekki einu sinni af, á að hafa gerst 7. Nóvember 1968 og afi kominn á geðdeildina sviptur sjálfræði seinast í janúar þann vetur. Ekkert skriflegt til frá afa, ekkert skriflegt hjá Reykjavíkurborg um að hafa fengið þá þessa mestu gjöf gefna á Íslandi um alla tíð, ekkert!

Og sem meira er, einu meintu vitnin að þessum leynilega munnlega gjafagerningi, þeir sem þáðu meinta gjöf. Geir Hallgrímsson þá Borgarstjóri, sem segir svo nokkrum árum seinna „að hann muni ekki hvernig þetta bar að“ og svo Alfreð Guðmundsson starfsmaður Reykjavíkurborgar, dyggastur allra dyggra Sjálfstæðisflokksmanna, nema ef vera skyldi Þorvald Þorvaldsson leigubílstjóra sem kemur við sögu. En Þorvaldur bar sannanlega ljúgvitni fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur sem ekkert var gert með. Ekki talið tiltökumál á Íslandi að ljúga undir eið í réttarsal, sagt mér af íslenskum lögmanni sem neitaði að fylgja því eftir!  

Vitnisburður Þorvaldar látinn skipta máli í dómi Héraðsdóms Reykjavíkur „að afi hefði talað um vilja sinn að gefa Reykjavíkurborg við Þorvald“. Þorvaldur svo skrifaður úr dómi Hæstaréttar, þegar sýnt var að hann hafði ekki sagt satt um tengingu sína við Reykjavíkurborg, hvað þá Sjálfstæðisflokkinn!

Dómarnir bæði í Héraðsdómi og Hæstarétti, voru ekki aðeins dómsmorð, heldur gróf, augljós og viljandi dómsmorð sem öll þjóðin stendur svo á bak við, ekkert annað en siðferðislegt gjaldþrot heillar þjóðar frá mér séð.

Nú er ég ekki að segja að þetta sé þér mikið mál, líklega ekkert málverk eftir afa á þínum veggjum og þú ekki farið á Kjarvalsstaði. En hvað finnst þér þá um að Forseti Íslands láti hengja upp málverk eftir afa og flytji allan sinn boðskap til þjóðarinnar fyrir framan þetta málverk? Forsetinn og fjölskylda hans svo alla daga innan um hönnun pabba á Bessastöðum. Hvað er það annað en botnlaus siðblinda, íslenskur sjúkdómur af því er virðist?

Hvað með Forsætisráðherra Íslands sem lætur keyra málverk eftir afa til Keflavíkur til þess að hafa fyrir aftan sig þegar hún mætir varaforseta Bandaríkjanna, tilgangurinn að setja virðingarblæ á fundinn. Veit hún ekki af þessu máli? Hvað er það annað en botnlaus siðblinda, siðblindur forsætisráðherra siðblindrar þjóðar?

Jón Steinar Gunnlaugsson sendi mér þennan tölvupóst fyrir ári:

Sæll Ingimundur.

Ég er búinn að lesa þennan dóm yfir, bæði héraðsdóm og dóm Hæstaréttar.

Dómurinn er að mínum dómi rangur.

Gjafþegi þarf að sanna að gefið hafi verið.

Þegar gefandi er gamall veikburða maður og gjafþegi opinber stofnun eins og Reykjavíkurborg ættu kröfurnar um sönnun að vera strangar.

Að mínum dómi geta þær ekki falist í svona vitnisburðum eins og þarna var látið duga.
Borgin hefði átt að þurfa að tryggja sér þessa sönnun með gjafabréfi, sem gamli maðurinn hefði skrifað undir.

Þrátt fyrir eindregið álit mitt í ofangreinda átt, mun ég ekki að svo stöddu skrifa um þetta mál, hvað sem síðar kann að verða.

Nú um stundir einbeiti ég mér að því að reyna að koma fram endurbótum á gatslitnu dómskerfinu.

Ég talaði við Kristinn og heyrðist hann jafnvel hyggja á skrif á næstunni þegar hægist um hjá honum.

Sjáum til.

Með kveðju, Jón Steinar

 Það að Jón Steinar f.v. Hæstaréttardómari sér svo ekki ástæðu til þess að segja þetta opinberlega er aftur þessi siðblinda, einhver vöntun í ungri þjóð.

Virðist að Jóni Steinari finnist í lagi að láta þessa skoðun í ljós við mig prívat, en svo að þegja um það á opinberum vettvangi, þessir dómar um einn mesta listamann þjóðarinnar sem var rændur í ellinni af hinu opinbera.

Gengur bara ekki upp, Jón Steinar maður sem vill að hann sé tekinn alvarlega um réttarmál á Íslandi. En Jón Steinar veit kannski hvað honum er hollt, að það má ekki fjalla um þetta mál opinberlega.

Nema sem er líka, að mörgum á Íslandi finnst ekki að fjölskylda mín eigi að fá réttlæti eins leiðilegt og það er kannski, Kjarval eign þjóðarinnar ef ekki Reykjavíkurborgar, en ekki fjölskyldu hans.

Núna er mál á mínum vegum að ílengjast í Héraðsdómi Reykjavíkur um hvort eigi að skipa matsmann til þess meta dagbók Guðmundar Alfreðssonar, son Alfreðs Guðmundsonar meints vitnis að meintum leynilegum munnlegum gjafagerningi afa 1968. Íslenskur Sérfræðingur þegar gefið álit sitt að hún hafi ekki verið skrifuð 1968. Sleppum að ekkert er í dagbókinni um að Guðmundur hafi verið viðstaddur þennan meinta munnlega leynilega gjafagerning, segir í dabókinni:

Skólinn „óskiljanlegt“ frí í sögu, lærði í allan dag. Í dag kl. 14 afhenti Jóhannes Kjarval Geir Borgarstjóra að gjöf nokkra tugi teikninga ásamt kössum ofan af háalofti hjá sér sem í voru bækur, blöð, flatkökur, ýmis skrif og riss……………..

Það að þetta voru meira en 5000 verk ekki nefnt, en dagbókin varð svo höfuð sönnunargagnið fyrir dómstólum á Íslandi um að þetta hefði verið gjöf til Reykjavíkurborgar.

En vitnisburður Guðmundar Alfreðssonar og dagbók hans áttu að sjálfsögðu aldrei að verða afgerandi sönnunargögn, hvorki í dómi Héraðsdóms Reykjavíkur né í dómi Hæstaréttar, Guðmundur tengdur í bak og fyrir. Ekki rétt, hvorki siðferðislega né lagalega og þess vegna báðir dómarnir gróf viljandi dómsmorð.

Guðmundur sagði svo í Héraðsdómi áratugum seinna að hann hefði verið viðstaddur. Eitthvað sem engin vissi fyrir þann tíma, ekki Reykjavíkurborg, engin, hvergi komið fram fyrr.

Svo verður réttað í málinu og annað hvort leifir dómari matsmálinu að halda áfram og ég þá borgunarmaðurinn, eða að dómari vísar því frá að kröfu Reykjavíkurborgar og ég krafinn borgunnar á kostnaði Reykjavíkurborgar, fyrir utan auðvitað kostnað við minn eigin lögmann, úrskurður dómara þá þriðja dómsmorðið!

Eini rétti úrskurður dómara að vísa málinu frá á þeim grundvelli að það skipti ekki máli hvort að dagbókin er skrifuð 1968 eða 1982, að dagbókin hefði aldrei átt að verða sönnunargagn um eitt eða neitt í báðum dómum, frekar en vitnisburður Guðmundar og þá komin grundvöllur fyrir beiðni um endurupptöku.

Annað mál að rannsóknin á dagbókinni ætti auðvitað að vera lögreglumál. Skil ekki hvers vegna, að þegar þetta álit viðurkennds sérfræðings á Íslandi kom fram, að Lögreglunni var ekki tilkynnt um það og rannsóknin þar með á hennar vegum.

En samkvæmt fyrri reynslu munu allir í réttarsal standa saman um að keyra ruglið áfram og komast upp með það með hjálp fjölmiðla, réttarkerfisins, ráðamanna og frá mér séð allri þjóðinni. Siðferðislega gjaldrota þjóð og ég geri mér enga von um að ég né fjölskylda mín fái réttlæti.

Þöggunin er voldugt alvöru stjórnsýslutæki á Íslandi. Allir sem vilja vera með verða að vita um hvað má fjalla og hvað ekki. Um leið og einhver fer yfir þetta ósýnilega strik, þurrkar valdið viðkomandi út, ekki til þar í frá á Íslandi.

Allir í stjórnsýslunni taka svo þátt í þessu, alveg sama í hvaða stjórnmálaflokki, hvar í embættiskerfinu eða á hvaða fjölmiðli. Verða að taka þátt, valið annað hvort innanbúðarmenn eða ekki að vera til.

Valdið og embættismannakerfið hefur svo leikið þann ljóta leik í gegnum árin að gera þá sem eru veikari fyrir í fjölskyldunni talsmenn hennar. Til margra ára eldri bróðir minn sem átti allt sitt undir á Íslandi og núna systir mín, ein okkar eftir heima.

Á Hönnunarsafni Íslands er þetta um fjölskyldu mína í tímalínu sýningarinnar um föður minn:

1970 Sveinn Kjarval og eiginkona hans ásamt tveimur yngstu börnunum flytja búferlum til Danmerkur og setjast að á Norður- Jótlandi. Sveinn hafði tekið ástfóstri við  Ísland en gat ekki hugsað sér að búa þar áfram eftir umdeilt mál þegar fjöldi verka úr vinnustofu föður hans, Jóhannesar S. Kjarval listmálara, voru fjarlægð án vitundar fjölskyldunnar og komið fyrir til varðveislu hjá

Reykjavíkurborg. Þetta atvik átti sér stað árið 1968 og reyndist Sveini og fjölskyldu mikið áfall.  

Mér sent þetta fyrir neðan þegar ég lét vita að ég tæki ekki þátt í einu eða neinu um fjölskyldu mína á Íslandi nema að það væri fjallað um hvernig var níðst á henni og hún hrakin úr landi:

Á sýningunni verður tímalína þar sem kemur fram að ástæða þess að Sveinn flytur til Danmerkur árið 1970 hafi verið sú að hann var ósáttur við hvernig nær 5000 verkum föður hans voru fjarlægð úr vinnustofu listmálarans án vitundar fjölskyldunnar og komið fyrir til varðveislu hjá Reykjavíkurborg.

Ég lýsti yfir ánægju minni, sérstaklega vegna þess að þetta með 5000 verkin væri frá mér, ég fyrst opinberað þá tölu. Sýndi þeim svo fram á að þetta væri ekki rétt (skýrt í þessari grein) og hvers vegna. Engu samt breytt og ég  viss um að þetta með 5000 verkin var fjarlægt vegna þess að þeim varð ljóst að það færi yfir þetta strik sem engin á Íslandi má fara yfir.  

Ég leitaði á netinu að umfjöllun um sýninguna á Hönnunarsafni Íslands um pabba og fann þetta, „Lestrarklefinn“ og svo viðtal við forstöðukonu Hönnunarsafnisns. Fleiri manns sem hljóta að kallast meðlimir „menningar elítu“ Íslands að ræða sýninguna fram og aftur, fyrir utan auðvitað fréttamennina sjálfa.

 Öll þeirra hljóta að hafa séð þessa tíma línu eða vita um erfðamál fjölskyldunnar, en ekkert þeirra minntist á það einu orði eða hvers vegna foreldrar mínir flúðu land. Ekki eitt þeirra, samsærið allt um lykjandi og það sannleikur, allir að taka þátt í þessari þöggun!

Svo hvað á ég að gera með þessa lífreynslu mína? Ef að ég er sár og illur, hvað þá með foreldra mína, hvernig fór þetta með þau? Svo ert það þú, finnst þér þetta í lagi og hvað gerir þú með þína upplifun, þegir í þeirri von að ég gefist upp? Fari fyrir ættarstapann sem foreldrar mínir og þýfið þá þitt og ykkar, er það planið?

Veit ég að óréttlætið er margt í þessum heimi og ég hefði alltaf sætt mig við dóm sem reyndi að gera rétt, ekkert mannanna verk fullkomið. En hvað á ég að gera með að heilli þjóð finnist í lagi að láta þessi dómsmorð og rán standa?

Ég reyni svo hvern einasta dag að láta þetta ekki fara inn á mig og þessi skrif mér mikil sálarbót. Héðan í frá mun ég senda frá mér hvern pistilinn á fætur öðrum með búverkunum í þeirri von að einn lesi, ekki í spilinum að gefast upp.

Þykist vita að margir aðrir á Íslandi hafi þessa sömu reynslu, getur ekki verið aðeins að mín fjölskylda hafi verið beitt þessu óréttlæti, hljóta að vera aðrir sem hafa sárt um að binda og svo allt þaggað hjá siðblindri þjóð.


Sveinn Kjarval á Hönnunarsafni Íslands.

Núna stendur yfir sýning á hönnunarstarfi föður míns Sveins Kjarval í Hönnunarsafni Íslands. Ánægjulegt að honum sé sýnd þessi virðing á hundrað ára afmæli sínu eftir að vera hrakinn úr landi í lifanda lífi.

Fékk þessa grein ekki birta í Morgunblaðinu og ekki hollt sálarlífinu að reyna að komast framhjá íslenskum blaðamönnum, hliðvörðum íslenskrar þjóðfélagsumræðu, þöggunin þeirra leiðarljós:

Í dag erum við þrjú börn pabba af fimm lifandi, Kolbrún á Íslandi, ég í Bandaríkjunum og María í Danmörk.  Það var haft samband við mig frá Hönnunarsafni Íslands vegna þessarar sýningar en ég tek ekki þátt í neinu á Íslandi sem kemur að fjölskyldu minni. Ætla ekki í neina slagi við systur mínar og þær gera sem þær vilja, en skrifa bara ekki undir neitt eða samþykki.

Fannst samt rétt að ég segði þeim á Hönnunarsafninu hvers vegna, að það þyrfti segja rétt frá erfðamáli fjölskyldu minnar og hvað gerðist. Þau gætu svo túlkað það eins og þau vildu, þyrfti aðeins að vera rétt og sannleikur, að ég tæki ekki þátt í þessari þöggun sem er á Íslandi og hefur verið í áratugi um fjölskyldu mína. Mér var svo sendur sá hluti Tímalínunnar á sýningunni sem fjallar um þennan tíma þegar foreldrar okkar flýja land:

1970 Sveinn Kjarval og eiginkona hans ásamt tveimur yngstu börnunum flytja búferlum til Danmerkur og setjast að á Norður- Jótlandi. Sveinn hafði tekið ástfóstri við  Ísland en gat ekki hugsað sér að búa þar áfram eftir umdeilt mál þegar fjöldi verka úr vinnustofu föður hans, Jóhannesar S. Kjarval listmálara, voru fjarlægð án vitundar fjölskyldunnar og komið fyrir til varðveislu hjá Reykjavíkurborg. Þetta atvik átti sér stað árið 1968 og reyndist Sveini og fjölskyldu mikið áfall.  

Vandamálið bara að þetta er ekki rétt, vísvitandi sögufölsun og þöggun, sérstaklega eftir að ég benti þeim á það. Virkilega skammarlegt að stjórnendur Hönnusafnsins ætla að taka þátt í þessari þöggun. Þykjast vera að sýna föður mínum virðingu en í raun að níðast á minningu hans og fjölskyldu minnar með því að fara ekki rétt með staðreyndir, jafnvel eftir að þeim var bent á þetta væri ekki rétt.

Á vefsíðu Kjarvalsstaða stendur að afi Kjarval hafi ánafnað Reykjavíkurborg eignir sínar. Rétt að Reykjavíkurborg er með þýfið á Kjarvalsstöðum, en ekkert til frá afa um að hann hafi ánafnað Reykjavíkurborg eitt eða neitt, aðeins meintur munnlegur leynilegur gjafagerningur án vitundar barna hans örfáum vikum áður en að afi er sviptur sjálfræði og lokaður inná Geðdeild Borgarspítalans þar sem hann var til dauðadags, ekkert skriflegt til frá afa, ekkert!

.Árið 1968 er Kjarval orðinn dýrlingur í lifanda lífi á Íslandi, fáir í dag skilja hvað hann var þjóðinni kær á þessum tíma. Ráðamenn í kringum hann til að vera í ljómanum og allt reynt til að einangra afa frá fjölskyldu sinni. Orðin árátta og hafði verið í mörg ár. Hræðsla að því er virðist að við fjölskyldan stælum afa. Kannski eitthvað að gera með að amma Tove var dönsk, ekki veit ég, en árátta var það.

Við í fjölskyldunni sem bjuggum á Íslandi vorum svo neydd til þess að taka þátt í þessu með því að fara með veggjum. Ég fékk fékk nafnið Ingimundur Kjarval sem barn og réð engu þar um, nafn sem fylgdi mér svo út í þjóðfélagið.

Veit ekki hvernig áhrif það hafði á systkini mín að bera þetta nafn, önnur áhrif á kvenfólk kannski, en ég veit að ein systir mín íhugaði á tímabili að hætta að nota ættarnafnið, óvildin bara of mikil.

Vil minna á að ég er eini karlmaðurinn eftir í fjölskyldunni, bæði faðir minn og bróðir fóru langt fyrir aldur fram og mín trú að það hafi bara verið þeim of erfitt að bera þessa arfleið í þjóðfélagi sem vildi ekki vita af okkur.

Betra að beygja sig en brotna og kannski að kvenfólk sætti sig betur við það en stundum er ekkert val.

Þegar ég er 13 ára fer ég í nýjan skóla eins og oft áður vegna húsnæðisvandræða foreldra okkar. Skrái mig sem Ingimund Sveinsson, líklegast haldið að þá fengi ég að vera ég.

Þetta kemst svo upp eftir nokkra daga og vekur athygli í skólanum. Ég er svo illa eineltur í þessum skóla og sannfærður í dag að það hafi mest verið vegna þessa nafns, óvildin í garð okkar allstaðar í þjóðfélaginu. Ef að ég segði að lögin um ættarnöfn hafi verið sett fjölskyldu minni beint til höfuðs, er ég bara ekkert svo viss um að það sé rugl í mér.

Ég er sannfærður um að 5 Hæstaréttardómarar frömdu þetta grófa dómsmorð í erfðamáli fjölskyldu minnar blindaðir af þessari óvild. Við fjölskyldan áttum ekki að vera til og stór hluti Íslendinga með sterkar tilfinningar um það sem kemur fram í furðulegustu myndum.

Og ef að þið trúið mér ekki, vil ég benda á að það er engin tilviljun að afi var settur á gjaldmiðil þjóðarinnar, á frímerkjum, að málverk eftir hann er keyrt til Keflavíkur til þess að reyna að setja virðingarblæ á fund Forsætisráðherra við varaforseta Bandaríkjanna og að Forseti Íslands stendur fyrir framan málverk eftir afa þegar hann ávarpar þjóðina. Þetta er arfleið íslensku þjóðarinnar þó að sumir vilji gleyma henni í dag, saga sem margir í dag skilja ekki.

Þegar afi lést voru áætlanir um að jarðsetja hann á Þingvöllum, þá annar Íslendingurinn þar. Samkvæmt mínum heimildum ekki gert vegna þess að fjölskyldan hefði sett sig upp á móti því, eitthvað sem ég veit ekkert um, aldrei heyrt það innan fjölskyldunnar.

Ég segi stundum, að afi hafi verið einn þeirra sem gaf Íslendingum sjálfsöryggi til þess að verða sjálfstæð þjóð þegar tækifærið kom, kannski djúpt tekið í árina en ekki fleipur í mínum huga.

Hér er svo atburðarrásin í kringum brottför foreldra minna þegar þau flúðu Ísland, snýst um árið 1968.

Þá er Alfreð Guðmundsson, einskonar vinur afa frá því að Alfreð var dyravörður í Nýabíói og hleypti honum ókeypis inn ef að það var pláss, orðinn nærri opinber uppápassari Kjarvals. Alfreð í fullu starfi hjá Reykjavíkurborg en séð í gegnum að starf hans var að hluta til orðið að hugsa um afa.

Þetta sumar er haldin sýning á eldri verkum Kjarvals (afi hættur að mála) í þá Listamannaskálanum við Austurvöll og ¼ þjóðarinnar kemur á sýninguna. Pabbi eina barn hans á Íslandi og vinnur að þessari sýningu með öðrum.

Happdrætti gert um eitt málverkið og ágóðinn fer til byggingar nýs Listamannaskála í Klambratúni þar sem Kjarvalsstaðir eru í dag.

Mikið fé safnaðist, lögmaður fjölskyldunnar umreiknaði þetta í huganum, mundi að faðir hans keypti nýjan Land Rover um þetta leiti og samsvaraði fjórum þannig.

Atburðarásin heldur svo áfram út árið og verður að “fullkomnu óveðri” sem brýtur bæði pabba og afa, pabbi brotnar seint um sumarið og afi upp úr áramótum. Úr frásögn mömmu í vitnatöku:

Guðrún telur að Sveinn Kjarval eiginmaður sinn hafi verið veikur um nokkurt skeið árið 1968 og árin þar á undan. Kveður að Sveinn hafi veikst alvarlega um mitt ár 1966 og hafi hann átt við veikindi að stríða frá þeim tíma.

Guðrún telur að Sveinn hafi farið haustið 1968 til Danmerkur og dvalið hjá Ásu systur sinni til heilsubótar fram í miðjan desember 1968.

Ekki alveg nákvæmt hjá mömmu, þessi veikindi árin áður sem nærri gengu frá pabba, einhver sýking, sumarið 1968 andlegs eðlis, pabbi brotnaði. Mig minnir jafnvel að mamma hafi sagt að hún hafi sent hann til systur hans á Jótlandi eins og kartöflupoka, einhverstaðar er þau orð í hausnum á mér.

Svo hvers vegna brotnaði pabbi? Kannski að ein skýringin sé hér. Þetta úr Tímanum og svo Morgunblaðinu, frétt af afhendingu málverksins vegna þessa happdrættis.

Í Tímanum fær pabbi að vera til en ekki í Mogganum, klipptur í burt Sovét stæl. Skiptir ekki máli hvort að ljósmyndarinn tók myndina þannig, pabbi klipptur út af þeim sem settu blaðið upp, eða skipun frá ritstjórninni, samsærið allt um lykjandi og allir að taka þátt í því. Nema þá á Tímanum en pabbi var í Framsóknarflokknum á þessum árum.

Þarna er verið fjarlægja son Jóhannesar Kjarvals listmálara, má ekki vera til. Báðar ljósmyndirnar teknar á sama augnabliki, hægt að sjá hvernig haldið er um málverkið í báðum myndunum. Var þetta það sem braut pabba, eða að margt smátt gerði eitt stórt?

Þessi árin á undan hafði pabbi verið að reyna að hugsa um föður sinn og samband þeirra betra þessi síðustu ár en oft áður. Ég man eftir að fara með honum til afa á vinnustofuna fyrir ofan Breiðfjörðs Blikksmiðjuna í Sigtúni 7. Afi með rúm í miðri vinnustofunni, hans verustaður, mesti listamaður þjóðarinnar í raun á götunni.

Húsnæðið óeinangrað steypt rými, einfaldir gluggar meðfram tveimur útveggjum og rör eftir gólfinu með veggjunum, en engir ofnar, kuldakast og afi í öngum sínum vegna kulda. Man að pabbi var að reyna gera eitthvað. Kannski að þetta hafi verið um helgi og skrúfað fyrir hitann í blikksmiðjunni fyrir neðan, man það kannski þannig.

Þegar ég fermdist 1965 kom afi í fermingarveisluna, skalf svo illa vegna einhvers taugasjúkdóms að kaffið skvettist úr kaffibollanum í gólfteppið og bletturinn þar þangað til við forum af landinu.

Þetta sumar 20. júlí fer afi í læknisskoðun og ég með læknaskýrslurnar frá þeirri skoðun með öðrum læknaskýrslum.

Segir meðal annars: Sjúkl. var útskrifaður á eftirfarandi lyfjum: tabl. Artan 2. mg í 3 daga og 2mg x4.. tabl. Stesolid 2,5 mg vespere. Ennfremur emulsio parafíni 15. gr. X2-2.

Ég er á því að þessi lyf hafi svo sturlað afa, hann mjög fljótlega orðið þeim háður og það ástæðan að hann er sviptur sjálfræði seinast í janúar 1969. Bráði af honum samkvæmt læknaskýrslum þegar hann komst undir læknishendur á Geðdeild Borgarspítalans.

Afi á svo að hafa gefið allt sitt munnlega og leynilega án vitneskju barna sinna 7. nóvember 1968, að sjálfsögðu gróft dómsmorð hjá Hæstarétti Íslands að láta þennan þjófnað standa!

Þetta sumar var afi að fara nakinn út á Austurvöll frá Hótel Borg þar sem hann hélt til seinustu árin, hringt í pabba stundum um miðjar nætur. Til lýsingar frá Guðbergi Bergssyni rithöfundi á ástandi afa, en Guðbergur vann þá á Hótel Borg.

En það sem ég held að hafi brotið pabba var þetta hús sem Ríkið byggði fyrir afa á Seltjarnarnesi á næstu lóð við hús foreldra minna, hvernig var staðið að því og faðir okkar troðinn í svaðið af ráðamönnum. Ótrúleg saga sem sem væri erfitt að trúa hefði hún ekki gerst á Íslandi.

Pabbi var hönnuður sem þessi sýning í Hönnunarsafni Íslands er jú um. Mér fannst þess vegna að þessi sýning væri ágætt tækifæri til að segja í tímalínunni hvers vegna foreldrar mínir flúðu land.

Hafði ekkert að gera með að vinnustofa afa var tæmd leynilega þetta haust og meira en 5000 verk tekin (5301 samkvæmt skrá Reykjavíkurborgar) án vitundar barna hans og svo falin á Korpúlfsstöðum í 17 ár eða þangað til pabbi var allur, þá fyrst flutt á Kjarvalsstaði.

Tækifærið notað meðan pabbi er sjúklingur í Danmörk hjá systur sinni að taka þetta úr vinnustofunni. Pabbi var ekki ofan í högum föður síns sem réði sér sjálfur þangað til að hann er lokaður inni á Geðdeild Borgarspítalans.

Pabbi kemur heim frá systur sinni um miðjan desember og við öll fjölskyldan saman þessi jól 1968 og þá ákveðið að flýja land. Þá er afi ennþá út í þjóðfélaginu og fjölskyldan vissi ekki að þessi fjöldi listaverka höfðu verið fjarlægð úr vinnustofunni. Pabbi vildi ekki vera lengur á Íslandi vegna þessa húss.

Nokkrum árum áður voru foreldrar mínir farin að hafa miklar áhyggjur af húsnæðismálum afa. Ef ég man rétt, móðir mín frekar en pabbi. Þannig að hugmyndin varð til um að byggja einfalt timburhús á næstu lóð við þeirra hús á Seltjarnarnesi.

Pabbi hannar þetta hús (ég man eftir að hafa séð teikningarnar), fer með þær til ráðamanna, Gylfa Þ. Gíslasonar þá ráðherra líklegast (minnir að ég hafi frásögn pabba um það á segulbandi).

Málið tekið úr höndum pabba, þá Seðlabankastjóri Jóhannes Nordal á að hafa sagt “maður út í bæ”, þýddi líklegast að hann væri ekki í Sjálfstæðisflokknum, en teikningarnar samt notaðar til hliðsjónar við að teikna það hús sem var svo byggt.

Ég hef ekki getað fundið þessar teikningar pabba, leitað hjá Seðlabankanum, Menntamálaráðuneytinu og annars staðar, en vil bara ekki trúa að þær hafi verið eyðilagðar. Fékk skilaboð frá Hönnunarsafninu að þau hefðu ekki fundið þær heldur.

P7150376 

 

Húsið sem var byggt var hannað upp úr teikningum pabba þó svo að Þorvaldur Þorvaldsson arkitekt hafi neitað því þegar ég spurði hann um það fyrir nokkrum árum. Þetta var ástæðan að pabbi brotnar og við flýjum landið að mínu viti.

Til veiðihús í Hrútafirði sem pabbi hannaði og byggði, allir sem sjá það hús skilja um leið að húsið á Seltjarnarnesi er hannað beint upp úr því veiðihúsi.

Veidihus front I

Mamma sagði að pabbi hefði verið heima, séð bílalest koma að þessu húsi og ráðamenn að sýna afa húsið án vitundar pabba, honum svo mikið áfall að hann hefði skriðið upp í rúm og legið þar krepptur í hnút.

Allt í lagi, þið Íslendingar getið falið ykkur á bak við dómsmorð Hæstaréttar þangað til að því verður hnekkt og notið þýfisins á meðan. Farið með börn ykkar á Kjarvalsstaði og verið montin, en það er ekki í lagi að þið falsið söguna og þaggið. Líka þið á Hönnunarsafni Íslands, gengur bara ekki upp.

En eins og það er, Hönnunarsafnið mun komast upp með þetta og engin ykkar mótmæla. Ég vildi svo trúa því að aðeins elítan á Íslandi vilji ekki réttlæti til handa fjölskyldunni. En lái mér hver sem er ef að ég er farin að efast, finnist að öll þjóðin standi á bak við þennan þjófnað, staðreynd að engin ykkar mótmælir þessu dómsmorði opinberlega!

Þið vitið öll á Íslandi sem eigið að vita að þetta var gróft dómsmorð í Hæstarétti Íslands, en þegið öll sem ein, ráðamenn, lögmenn, þið öll. Reiknið líklegast með því að ef að þið þegið og hundsið þetta nógu lengi muni ég gefast upp og þýfið verða ykkar, hrein og klár siðblinda og siðleysi sem þið öll takið þátt í frá mér séð.

Þegar stóra Kjarvalsbókin var gerð, var þessi sama þöggun og sögufölsun í gangi, viðtöl við fjölskyldumeðlimi en þeim svo snúið á hvol og þaggað, tildæmis ekki eitt orð um að þetta var tekið úr vinnustofu afa.

Þess vegna var það rétt ákvörðum hjá pabba að neita að hafa nokkur samskipti við Indriða G. Þorsteinsson þegar hann skrifaði opinbera ævisögu afa, á launum hjá því opinbera í mörg ár við það verk. Hvergi minnst á þetta rán í ævisögunni, sleppt, þöggun enn og aftur . Eins og ég segi, systur mínar gera sem þær vilja en þær ættu kannski að hugsa sinn gang.

Og þetta í lokin til gamans kannski. Þegar ég er heima fer ég stundum í peningavélina í Landsbankanum í Austurstræti til þess að taka út fyrir kaffi. Vélin þakkar svo einhverjum Ingimundi Sveinssyni fyrir viðskiptin en ekki mér. Reikna með að þegar ég var skýrður hafi ættarnafnið verið ólöglegt og ég þess vegna Ingimundur Sveinsson í þjóðskránni. Heldur svona kaldar kveðjur finnst mér ég kominn langt að.

 


Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband